Przychodzą do mnie kolorem nieba…

 

Myślę o nich w różnych momentach życia.

Uśmiecham się do nich, ilekroć moje spojrzenie padnie na zdjęcia poustawiane w domu.

Po prostu są obecni. I więcej, częściej pojawiają się w moich myślach bez wydumanych okazji, tak na codzień. Święta Zmarłych nie wywołują u mnie jakiejś fali wspomnień. Ot – pokarm dla mas, dla stada baranów. Te dni przywołują u mnie raczej takie konkluzje.

Oni zaś pojawiają się we wspomnieniach, kiedy uśmiecham się do jakiejś myśli, myśląc sobie, że pomyśleliby tak samo albo, że cieszyliby się z mojego szczęścia, tak jak ja :). Pojawiają się często, bo żyją w moich wspomnieniach i wywołują ciepły uśmiech na twarzy, bez względu na to, jakie emocje wywoływali, kiedy byli tuż obok. Czuję ich obecność, a tych, których pamiętam wspominam normalnie, bez idealizowania.

Babcia-despotka, choć była moją babcią i ją kochałam, była też despotką i tyranem. Coraz więcej w moich wspomnieniach o niej tych dobrych chwil, ale to dlatego, że zdołałam jej przebaczyć zanim umarła i przede wszystkim udało mi się częściowo zrozumieć skąd tyle w niej było jadu i nienawiści do świata, do nas – jej najbliższych.

Druga Babcia-snobka była odległa, zbyt się różniłyśmy, bym czuła z nią jakąś bliskość. Za życia ich obu wielokrotnie uzmysławiałam sobie, że jakoś kocham babcię-despotkę, bo przynajmniej jest z krwi i kości, nie kochając zupełnie, wręcz odczuwając obojętność wobec babci-snobki… Choć ciągle kłóciłyśmy się z babcią-despotką, to ją czułam bardziej. Drugą babcię zdołałam dopiero pokochać pod koniec jej życia, kiedy stała się już prababcią dla mojego dziecka i kiedy stawała się coraz bardziej bezradna. Wraz z postępującą starością opadały z niej snobizm, wyniosłość i słynne „to wypada, a tamto nie”. Ja zawsze miałam to w szczerym poważaniu, dlatego między innymi tak daleko byłyśmy od siebie. Jednak i to się zmieniło – cierpienie zbliża ludzi. Moja druga babcia przeszła dzięki niemu ogromną przemianę pod koniec swego życia i dzięki temu udało mi się ją pokochać. Myśląc o niej odczuwam ogromny spokój.

Tata…? Umarł tak dawno, że gdyby nie rodzinne opowieści, w ogóle bym go nie pamiętała. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym czy mi go brakuje. Jakoś tak przyzwyczaiłam się do życia bez niego.

Jeden jedyny raz namacalnie i niezwykle boleśnie czułam jego brak. Sypało się wtedy moje pierwsze małżeństwo, rozpadało mi się w rękach i nic nie mogłam zrobić…, nie umiałam już dłużej dawać sobie rady, zbyt długo łudziłam się, że kto jak kto, ale ja – dam radę! Okazało się wbrew temu, co sądziłam, że nie jestem Herosem… Wtedy bardzo, ogromnie wręcz go potrzebowałam. Potrzebowałam mojego ojca, żeby mnie przytulił i powiedział, że nie jestem beznadziejna, że to nie moja wina, że w życiu po prostu czasem tak się dzieje… Nie było go jednak. Jego grób ział wszechogarniającą, przytłaczającą mnie pustką. Wtedy wyraźnie poczułam, że groby są puste, zapełniamy je tylko swoimi złudzeniami. Cały ich kult jest pusty, zionie pustką i nieudolnymi próbami jej zapełnienia.

Dwóch Dziadków… Jednego też ledwo pamiętam – umarł w kilka miesięcy po moim tacie, ale wszystkie wspomnienia i opowieści o nim tchną jego ciepłem, uśmiechem i dobrocią. To był człowiek, który mógł stać się moim najlepszym przyjacielem, jednak… nie zdążył. Za nim o dziwo tęskniłam, za własnym ojcem…? – nie pamiętam.

Drugiego dziadka, jakby nie było. Żył z babcią-snobką i był jeszcze bardziej odległy niż ona. Nigdy nie rozmawialiśmy o niczym ważnym. Nie wiem jaki był, ani co myślał. Nie znałam go.

Umarł kiedy miałam kilkanaście lat, ale równie dobrze mógł umrzeć przed moim urodzeniem. Na to samo wychodzi. Nie znaliśmy się.

No i moja ukochana Ciocia – nazwana przeze mnie Filipem :). Używała tego imienia, nadanego jej przez pięciolatkę, z dumą, wywołując nieraz pobłażliwy uśmiech na twarzach ludzi, dla których nic nie znaczyła. Dla mnie była kimś niezwykłym. Była człowiekiem, któremu udawała się trudna sztuka – potrafiła kochać wszystkich, bez wyjątku. Kochała ludzi, zwierzęta, kochała świat.

Całkowite przeciwieństwo mojej babci-despotki, a jednak znały się i nawet lubiły. Filip – kobieta niezwykła w swojej zwyczajności, tak dobra, że aż naiwna, pełna siły i radości życia, choć życie nigdy jej nie rozpieszczało. Jestem dumna Filipku, że byłaś moją ciocią. Byłaś rzadkim skarbem, który znajdujemy w życiu raz na milion. Dziękuję Ci :).

To Oni… Jakoś tak przyszli do mnie listopadowo. Może chcieli mi powiedzieć, że te ich święta mają jednak znaczenie? Mają jakąś moc. Moc przywoływania…

W końcu wszystko, w co wierzymy, ma ogromną moc, często przez nas niedocenianą.

Listopadowe wspomnienie…

Ja urodziłam się w listopadzie, Oni przyszli do mnie w ten mglisty, deszczowy, listopadowy wieczór.

Nie zacznę przez to bardziej czuć tych świąt, skoro są one dla mnie bez znaczenia i stanowią pokarm rzucany stadu baranów… Oni dalej będą ze mną, będą mi towarzyszyć w każdej chwili mojego życia, która ich przywoła. W tych momentach, w których przypomnę sobie o nich lub Oni przypomną sobie o mnie.

Moje Miejsce na Ziemi

Moje Miejsce na Ziemi – najlepsze, co mnie w życiu spotkało :).

Oni dwaj

Nasze miejsce na Ziemi 🙂

 

Aby dojść do tego, co najlepsze, często trzeba zacząć od wydarzeń i spraw bolesnych, trudnych, niejednokrotnie dramatycznych. Ze mną także nie było inaczej.

Nie skrywam bolesnej przeszłości, ponieważ pogodziłam się z nią. Pogodziłam się z tym, że BYŁA i kropka. I wiem, że gdyby nie ona – dokładnie taka, jaka mi się przydarzyła – nie byłabym dzisiaj w tym miejscu, nie cieszyłabym się  MOIM MIEJSCEM NA ZIEMI :). Być może nawet nie zauważałabym, że mam takie miejsce, moje, jedyne w swoim rodzaju, cenniejsze od… …, nawet trudno to porównać do czegokolwiek!

Tak mi przyszło do głowy, że ten blog przepełniony jest szczęściem, że aż się z niego wylewa, i że… DO LICHA (!) – TAK WYGLĄDA MOJE ŻYCIE! 🙂 Nic dodać nic ująć.

Ale… nie zawsze tak było…

Postanowiłam w tym poście wtajemniczyć Was, moich Czytelników, odrobinę w arkana mojej mrocznej przeszłości. Nie za wiele, bo zwyczajnie odkąd moje życie nabrało takich barw, takich rumieńców i odkąd wybaczyłam sobie wcześniejsze „zmarnowane lata” (cudzysłów dlatego, że NIC NIGDY NIE MARNUJE SIĘ DO KOŃCA :)) – zwyczajnie nie czuję takiej potrzeby. NIE CZUJĘ POTRZEBY, żeby ZAWRACAĆ SOBIE GŁOWĘ PRZESZŁOŚCIĄ!

Moje TERAZ, moja PRZYSZŁOŚĆ są zbyt fascynujące i absorbujące, żebym chciała wracać do niewesołej przeszłości. Pomyślałam sobie jednak, że ten blog tego potrzebuje –  potrzebuje namacalnych dowodów i świadków, że moje szczęście nie jest wydumane, nadmuchane ani w żaden sposób nierzeczywiste. Łatwo jest pisać i napisać można wszystko, tak się jednak składa, że to moje życie stało się inspiracją dla bloga i dlatego czuję, że powinnam zarysować Wam chociaż odrobinę swoje wcześniejsze losy, które doprowadziły mnie do tego momentu w życiu. Aby więc ten blog nie ział banałem, zachwytami bez pokrycia nad moim ze wszech miar dobrym i szczęśliwym życiem i przede wszystkim, żebyście mogli zrozumieć, poczuć skąd tyle we mnie tego zachwytu, z czego on wynika i jak to się dzieje, że wypełnia mnie całą wylewając się z głośnym pluskiem na otoczenie 🙂 – muszę wtajemniczyć Was w pewne fakty z mojego życia.

A wyglądało ono mniej więcej tak…

Zawsze zakochiwałam się na zabój, nad wyraz poważnie jak na swój młody wiek, niebanalnie i w niebanalnych facetach. Jeszcze w liceum zakochałam się w moim pierwszym mężu i…

już wtedy, jak tylko go poznałam, ogarnęło mnie dziwne, wiele mówiące przeczucie, które zwaliło mnie z nóg w sensie dosłownym! Przeczucie mówiło, że:

bez względu na to, co zrobię,

bez względu na to, którą drogą pójdę,

czy przyniesie mi to szczęście, czy wręcz przeciwnie –

moje życie będzie związane z tym Człowiekiem.

Szalenie, ogromnie tego pragnęłam. Kochałam miłością pierwszą, olbrzymią i kompletnie ponad siły. Kochałam tak bardzo, że w końcu „wychodziłam” u niego tę miłość, że obudziło się i w jego oczach najpierw nikłe, a z czasem coraz bardziej wyraźne zainteresowanie moją osobą. I… pobraliśmy się. I… żyliśmy długo i szczęśliwie… STOP!

To nie ta bajka! Moja bajka skończyła się zanim się na dobre zaczęła. W mojej bajce i w moim życiu od samego początku piętrzyły się takie trudności i problemy, że ani Święty, ani Święta by ich nie udźwignęli!

POŚWIĘCIŁAM 10 LAT ŻYCIA TEJ MIŁOŚCI! Poświęciłam je na wieczne jej „wychadzanie”, na to by kochać za dwoje… Kiedy dotarło do mnie, że to niemożliwe, że nikt nie dałby rady – jeszcze łudziłam się, że ja dam! Że dam radę, bo moja miłość „potrafi przecież góry przenosić”! Potrafiła, ale nie góry obojętności. Z tym jednym nie udało jej się wygrać. Zwyciężyła wiele, naprawdę wiele, ale umarła dusząc się w oparach jego obojętności, tego chłodu jakim emanował, w oparach wszechogarniającego braku.

I nie wiedzieć kiedy minęło dziesięć lat…

Z różą…

     

Ja – ogień  

On – woda

Ja – żywioł  

On – bezkresna zmarzlina

Ja – iskra  

On – wyjałowiona ziemia

Pustkowie

         

 

 

 

 

 

 

____________________

 

NIE MOGLIŚMY SPOTKAĆ SIĘ NA DŁUGO.

 

Któreś z nas musiało umrzeć w tym związku.

Ja rzuciłam śmierci wyzwanie, walczyłam, zmagałam się z nią i nie pozwalałam by odebrała mi miłość. Do końca miałam wolę walki, poddałam się ostatnia, kiedy z miłości nic już nie zostało…

On umarł na długo, długo wcześniej, zanim się poznaliśmy.

…

A kiedy próbowaliśmy żyć razem, cały czas wciągał mnie nieubłaganie do wspólnego grobu. Straszne to słowa w obliczu tak wielkiego uczucia, jakim go darzyłam – wiem. Tym straszniejsze, że tak mocno go kochałam. Może zwyczajnie zbyt mocno???

I z nikim potem, nawet z obecnym mężem, nie planowałam już wspólnej starości.

We dwoje 🙂

Definitywnie przestałam żyć złudzeniami, zaczęłam żyć TYLKO TERAZ, TERAZ i DO PRZODU, ale nie wybiegając myślą zbyt daleko. ODCIĘŁAM PRZESZŁOŚĆ GRUBĄ KRESKĄ.

To był jedyny sposób na powrót do żywych.

Stało się to w głównej mierze dzięki mnie samej, dopiero potem dzięki mojemu obecnemu mężowi i dziecku. Bez nich byłoby mi o wiele trudniej. Prawdopodobnie nie miałabym dla kogo powracać ze świata umarłych. I mogłabym jeszcze wiele lat łudzić się, że ożywię trupa, że tchnę w niego życie swoją miłością.

KONIEC tamtej historii.

 

 

 

 

 

 

 

 

TERAZ! Moje, nasze CUDOWNE TERAZ 🙂

Szczęśliwi 🙂 Rodzinka i pies 🙂

Teraz mam swoje Miejsce na Ziemi. To miejsce, to dom, lecz nie budynek, tylko dom, który jest wszędzie tam, gdzie my jesteśmy :). To miejsce, to MY – ja, mój mąż i dziecko. Tak, dokładnie w tej kolejności, w kolejności stawania się najważniejszymi osobami w moim życiu!

 

JA

MĄŻ

DZIECKO

RAZEM TWORZYMY

NASZE MIEJSCE NA ZIEMI 🙂 – bezcenne!

I bezsprzecznie – najlepsze, co mnie w życiu spotkało 🙂 🙂 🙂

Zakwita uśmiech na twarzy 🙂

Spełnione życie? Moje życie? _CZĘŚĆ I

Tak.

Moje życie jest spełnione…

Poranna kawa z widokiem 🙂

Mam spełnione życie! To niezwykłe uczucie, kiedy to odkrywam, a odkrywam i tracę i odkrywam znów to odczucie wiele, wiele razy i za każdym razem z równie bezgranicznym zachwytem :).

Jasne, że kiedy coś się nie udaje, kiedy czuję, jak piętrzą się przeszkody, to uczucie przygasa, niknie i rozmywa się przytłoczone codziennymi zmaganiami z rzeczywistością. Ale kiedy ono dochodzi do głosu, kiedy wypełnia mnie aż po czubki moich myśli, wtedy zaczynam rozumieć, że dostałam bezcenny dar, tak często niedostrzegany i ignorowany w ferworze dążeń, zamierzeń, realizacji. Ten dar, jest tym mocniejszy w moim życiu, że jest darem powtórnym.

Był już taki moment, że niczego w życiu nie oczekiwałam, a był, są i będą takie, kiedy oczekuję wszystkiego i tak wiele spodziewam się po moim życiu, że aż mnie to czasem zaskakuje, że…? Hmm… im więcej chcemy, pragniemy, marzymy, tym więcej dostajemy, bo i życie zaczyna rozumieć, że jesteśmy wyjątkowi, że nie zadowalają nas przeciętne, typowe przyjemności i typowa złuda, którą żyje większość świata.

Ale wracając, do momentu, w którym przestałam oczekiwać czegokolwiek od życia. To była straszna chwila, straszna i tragiczna, chwila mojej śmierci! Tak, umarłam. Pamiętam to dobrze. Pamiętam ten moment, w którym przestałam oddychać, w którym okazało się, że nie ma już dla mnie powietrza, nie ma gwiazd ani deszczu, ani szumu traw, ani drzew, ani nawet kwiatów…

Kwiaty, owszem, były.

Kilka dni wcześniej, a może dzień…? Stały w wazoniku i więdły spokojnie. Nie rzucały się już, jak ryba wyjęta z wody, wiedziały… –  przeczuwały… – więdły razem z tamtą miłością –  pierwszą, największą, jedyną taką w życiu…, więdły razem z moim życiem i gasły wraz z jego zanikającym szeptem, z tym strachem w oczach, z którym się chyba urodził, i którym przez wszystkie te lata próbował mnie nieświadomie zarazić.

Kiedy zobaczyłam, że umieram, że nic już nie zostało ze mnie i z moich największych, najczystszych, bo młodzieńczych marzeń – zamknęłam drzwi. Zamknęłam, przekręciłam klucz i powlokłam się wolnym krokiem w przeciwnym kierunku. I wtedy dopiero zaczęłam oczekiwać od życia więcej! Chcieć więcej, pragnąć mocniej i wierzyć, że mi się należy. Że żyję po to, żeby być szczęśliwą!

Nie uwierzyłam w to od razu. Nikt nie strzelił palcami, ani nie pojawiła się czarodziejska wróżka czy choćby nawet różdżka! To nie zmieniło się z dnia na dzień, ale dojrzewało we mnie, powoli i konsekwentnie. Chociaż bagaż, jaki dostałam od matki, babki, jej matki i jej babki i od niego też, wiele jeszcze razy mnie blokował, wiele razy odzywał się w mojej głowie karcącym głosem dźwięcząc: „Nie należy ci się! Nie zasługujesz!”, to jednak ja nie wiadomo skąd wiedziałam i słyszałam też inny głos: „Masz prawo! Masz prawo! To Twoje życie i tylko od Ciebie zależy, jak ono będzie wyglądało, jak się potoczy! Jesteś Panią swojego życia i możesz bardzo wiele. Po to je masz, żeby spełniać swoje sny, marzenia, to, czego pragniesz!”. Ten głos był silniejszy, był silniejszy i wygrał z głosem moich przodkiń i tego, którego kiedyś kochałam. Ich głos także miał ogromną moc, moc unicestwiania.

Ależ tu pięknie…

Natomiast ten drugi głos, który ja chciałam usłyszeć, był głosem tworzenia, był siłą sprawczą i dzięki temu zwyciężył. Dzięki temu, że ja poczułam, że CZAS NADSZEDŁ… Czas, żeby wreszcie zacząć żyć… swoim życiem, zacząć słuchać siebie i swojego wewnętrznego głosu!

Ten głos, oczywiście często jest zagłuszany, często sama go zagłuszam i czuję się wtedy, jakbym znowu miała umrzeć.

c.d.n.

W roli mamy. No to z grubej rury…

http://wrolimamy.pl/wpis-konkursowy-w-sercu-gor-zlotych/

O rany! Kolejny konkurs dla blogujących mam…, a może nie kolejny, ale wszędzie teraz pełno tych mamusiek piszących o zupkach, kupkach, śmichach-chichach albo jeszcze gorzej – wzdychających, marudzący i ogólnie uprawiających cały ten wirtualny ekshibicjonizm moralny, który w ogóle, ale to w ogóle do mnie nie przemawia!

I co?

I biorę udział w konkursie, który jest dla tych właśnie mam, żeby sobie jeszcze więcej popisały o tym, co im leży na wątrobie czy innym narządzie – żenada!

A przecież mój blog miał być zupełnie inny. Nie chciałam na nim wylewać swoich prywatnych radości i żalów macierzyńskich… No ale z drugiej strony: jestem mamą, nie da się zaprzeczyć.

Piszę bloga… – no dobra, może to za dużo powiedziane – dopiero co go założyłam i jeszcze prawie nie ma czytelników, więc może jakoś przejdzie taki nad wyraz nieprofesjonalny, ekshibicjonistyczny wpis kompletnie nie na tematy, które blog miał poruszać…

Panika: jak ja to zamieszczę na blogu, który z założenia miał nie być kolejnym blogiem mamy blogującej o mamowaniu?

Nagimnastykuję się i jakoś zamieszczę. Czego się nie robi dla sprawy? 😉

Jeszcze tylko gwoli wyjaśnienia – nie uciekam na blogu przed tym, że jestem mamą i piszę też o dziecku, ale z innej perspektywy, jakoś tak przy okazji. Jednak założenia bloga są inne, więc na co mi u licha cały ten konkurs??? Przecież nie będę słodzić o macierzyństwie, szydzić też nie będę, bo… nie szydzi się ze swojej życiowej roli :P. Tak się składa, że teraz to rzeczywiście moja główna rola i warto by było w końcu się z nią pogodzić i przystać na ten czas w moim życiu, pozwolić sobie na niego.

Miałam się tak wprost nie wypowiadać i nie tworzyć kolejnego bloga o macierzyństwie. Nie odżegnuję się od tej decyzji, a ten wpis należy potraktować jako siłę wyższą, siłę sprawczą. Coś mnie przywiodło na stronę tego zbiorczego bloga, a tam konkurs – hi, hi – jak nic, przeznaczenie ;). Więc dość już tych mętnych tłumaczeń.

Raz kozie śmierć… piszę.

„Maszcijos” (maszcilos) jak mówi moje dziecko jednym tchem i jeszcze „masz babo placek”, co też jest jego ulubionym powiedzonkiem i tu jakoś „baba” i „placek” są mniej abstrakcyjnym pojęciem od „losu”, więc wyszły cało, a nawet pojedynczo z tej opresji 😉 Tylko jak ja mam wybrnąć z mojej…?

No dobra, to o tej roli mamy będzie, ale będzie inaczej – z grubej rury…

Od początku było nietypowo:

jak dowiedziałam się, że Bozia da… Co da? No – dziecko, które owszem chciałam, no ale żeby tak natychmiast się to moje chcenie spełniło? E… jakoś nie mogłam uwierzyć, ale pan ginekolog potwierdził, że mam wierzyć, USG mi przed nosem pomachał i… trzeba było zacząć wierzyć i przyzwyczajać się do tej myśli – będę miała dziecko… Dziwna myśl, bo już myślałam, że nie będę miała, a na pewno nie z pierwszym mężem. No więc nie mam z nim, mam z innym i to niemężem i w ogóle… dopiero się zaczynały wszelkie atrakcje i reakcje z tą moją ciążą związane. Ale po kolei.

Pan doktor kazał nawyki zmienić i to natychmiast. Odżywiać się kazał regularnie, kawy tyle nie pić i nie denerwować się, bo to dla dziecka bardzo nie dobrze – tak powiedział.

– Pani musi mieć teraz spokój – nie wiedział biedaczek co mówi, bo na spokój w moim życiu, to się jeszcze długo nie zanosiło.

– Panie doktorze, to się nie uda, bo ja się muszę jeszcze rozwieść z mężem… – Nie, nie z ojcem dziecka, tylko z mężem.

Niby dorosły facet, a jakoś nie mógł pojąć tych zależności i który to mąż, a który niemąż, ale nie wnikał, tylko powtórzył, że mam się nie denerwować.

Nie zrozumiał, głupi jakiś czy co? Przecież wyraźnie mówię, że mnie rozwód czeka i to pewnie nie taki łatwy, zwłaszcza, jak mąż się dowie o dziecku nie swoim, to może nie uwierzy, że nie jego, choć przecież powinien, bo od roku chciałam mieć z nim dziecko i jakoś nie miałam, więc raczej logiczne, że pewnie nie może, prawda? Logika aż bije po oczach, a kogo nie bije, to niech się przebada i już, bo dla mnie logiczne to było, jak mało co. Poza tym test ciążowy robiłam, jak się rozstaliśmy i nic, a potem jeszcze jeden i też nic, a teraz – no jest – będę miała dziecko z niemężem i to dziecko poczęliśmy, jakoś równo jak pozew o rozwód złożyłam. Ale nic się dzidzia nie martw – tak w życiu bywa i nie takie węzły gordyjskie się rozwiązywało. Poradzę sobie! Silna baba jestem.

Jak pan doktor usłyszał, że się muszę rozwieść, żeby dziecko miało tatusia właściwego, to już całkiem zbaraniał i przestał wnikać. Chyba do niego jednak dotarło, że się bez nerwów nie obejdzie, bo melisę mi kazał kupić i na wieczór wypijać. Kupiłam, nawet parę razy pamiętałam, żeby zaparzyć i wypić póki ciepła. I tak mi się wszystko w środku trzęsło, no bo jak ja mam się właściwie rozwieść – mówić, nie mówić o tym dziecku?

Nie powiedziałam.

Udało się jakoś szybko ten rozwód dostać i nawet w miarę bezboleśnie, choć i tak obarczałam się winą, że nie udało mi się być dla pierwszego męża Matką Teresą i jak on sobie teraz biedny da radę…?

Tak z pół roku te obarczania i rozterki trwały, a Malec rósł w moim brzuchu i mam nadzieję, hartował się na zapas.

Rozwód dostałam jakoś w drugim miesiącu ciąży i trochę zeszło ze mnie powietrze, ale nie pozytywnie, o nie! Wtedy to się dopiero zaczęła TAKA HUŚTAWKA EMOCJONALNA i ryczenie po nocach: czy aby mamusia na pewno dobrze zrobiła, że przecież tyle lat poświęciła na tamto małżeństwo, a z Twoim tatą, to jeszcze w ogóle nie wiadomo… ani co ja czuję, ani co on czuje, że może tylko Ty nas połączyłeś, ale czy ja będę umiała pokochać Twojego tatusia? No i najgorsze rozważania – czy nie będę sobie całe życie wyrzucać, że rozwiodłam się z człowiekiem, którego tak bardzo kochałam, tylko… nie dawało się z nim żyć… I czy Ty maluszku cokolwiek z tego zrozumiesz, jak Ci kiedyś opowiem?

No – jazdę swojemu dziecku taką zafundowałam, że…

Ale co tam, niech się uodparnia! Nie takie stresy trzeba w życiu przetrwać, niech się uczy za młodu. Jednak wyrzuty sumienia miałam okropne, że takie mu od pierwszych chwil atrakcje funduję i tyle buzujących emocji, które – co tu dużo mówić – dobre nie były ani ciepłe, ani radosne, tylko bolesne, jak jasna cholera! No ale jakoś musimy sobie z tym dać radę i przecież tata jest przy nas i mnie wspiera. Głowa do góry – będzie dobrze! A co się zahartujesz, to Twoje.

Gdzieś tak dopiero w drugim trymestrze ciąży zaczęłam się z niej w pełni cieszyć. Poukładałam sobie w sercu i w głowie to i owo, kurs był przyspieszony, ale samo życie napisało scenariusz :P. Zaczęłam oddychać, a nie tylko łapać oddech między jednym haustem rozpaczy za moim poprzednim zmarnowanym życiem, a drugim, pełnym niepokoju o to, jak to teraz będzie. Zaczęłam się uśmiechać do siebie i do dziecka, rozglądać wokół i dostrzegać, że świat jest piękny, a ja wraz z nim :P.

Pan doktor byłby ze mnie dumny. Uff… czy to znaczy, że mam odhaczone, że będę dobrą matką, że sobie poradzę?

Nie. To jeszcze nic takiego nie oznacza, ale to znaczy, że możesz się w końcu rozwijać spokojnie i mama nie będzie już szlochać po nocy i skończą się wreszcie te niekończące się rozważania: co by było, gdyby… To wreszcie znaczy,  że Cię kocham, że kocham Twojego tatę, w każdym razie – uczę się tej miłości tak trudnej po świeżym rozczarowaniu i tak zbawiennej zarazem! I to znaczy jeszcze, że dbam o Ciebie i o siebie: jem, śpię, wyleguję się w jesiennym słońcu, chodzę z psem i z Tobą rosnącym w moim brzuchu na niespieszne spacery i… nie martwię się na zapas.

No – niezłą miałam szkołę do roli mamy, nie ma co! Hardcore, jakby powiedzieli niektórzy – w większości z podziwem, więc teraz, po latach czuję jednak dumę, że dałam radę.

Nie miałam kompletnie głowy, żeby się jakoś specjalnie do tej roli przygotować. Coś tam czytałam, ale chaotycznie. O żadnych jogach dla mam, grupach wsparcia ani klubach mam wtedy nie słyszałam, więc nigdzie nie chodziłam. Zainwestowaliśmy tylko w szkołę rodzenia i na nic więcej nie miałam już pomysłu. Byłam z Tobą sama i z Twoim tatą i ta moja rola mamy, w której już przecież zostałam obsadzona, jakaś mi się taka rozmyta jawiła, niekonkretna i po prostu – totalnie improwizowana.

A kiedy się już urodziłeś, taki maleńki i bezbronny, to mi Cię zaraz zabrali na salę noworodków z żółtaczką, bo miałeś gigantyczną. I tak mnie to rozchwiało: ta bieganina, żeby być przy Tobie, pogłaskać Cię, przytulić, że całkiem przestałam spać i tylko się denerwowałam czy na pewno z Tobą wszystko w porządku. A jak po trzech nocach mi wreszcie jakieś środki nasenne dali, żebym nie padła, to zasnęłam jak suseł i przegapiłam porę ściągania dla Ciebie mleka… Jak panienka z Twojej sali wpadła z wrzaskiem, że „co ja za matka jestem, że mleko nie ściągnięte!”, to na baczność stanęłam raz dwa mimo prochów nasennych i tak mi się ręce trzęsły przy tym ściąganiu, ale w trzy minuty była pełna butelka i truchtem na salę… Jednak co usłyszałam, to usłyszałam i jeszcze bardziej zachwiała się w posadach cała ta moja – pożal się boże – rola matki…

I przez te osiem dni, które już jak miesiące mi się jawiły, biegając po szpitalnych korytarzach z obłędem w oczach i rycząc w poduszkę – nawet jak obchód był, to kiedyś nie wytrzymałam i się rozryczałam i na rodzinę całą huknęłam, żeby się zamknęli wszyscy, choć to ja gadałam jak najęta, żeby tylko swoją rażącą niekompetencję i kompletne nieprzygotowanie do roli mamy zagadać… Więc biegając z dzikim obłędem w oczach modliłam się, żeby kiedyś było normalnie i żeby nie musieli Cię wreszcie karmić strzykawką, jak tucznego kurczaka. I kiedy w końcu nas z tego obłędu wypisali, to NIC NIE UMIAŁAM, nawet cycka Ci podać tak, żebyś złapał i się najadł, więc kupiłam strzykawkę w aptece i dalej Cię nią karmiłam i obłęd się nakręcał teraz już domowy…

Oszalałabym chyba z tej niewiedzy, pomieszania wszystkiego – te całe nauki ze szkoły rodzenia w praktyce okazały się zupełnie nieprzydatne, a tym bardziej rady szpitalnych pielęgniarek, z których każda miała inną metodę i co innego mówiła, dokładały się tylko do tego mojego pomieszania i pogłębiały moje przeświadczenie, że sobie kompletnie nie daję rady.

W końcu się to jednak jakoś wyprostowało – zacząłeś jeść normalnie, nauczyłam się Ciebie odrobinę, a Ty mnie na tyle, żebyśmy mogli wreszcie odprężyć się przy tej nad wyraz przyjemnej czynności, jaką jest karmienie, kiedy się wie JAK TO ZROBIĆ!

Po jakiś dwóch miesiącach od kiedy pojawiłeś się na świecie wywracając mi go do góry nogami, przestałam wreszcie trząść się nad każdym Twoim westchnieniem i stęknięciem, zaczynałam bardzo, bardzo powoli odzyskiwać wiarę w siebie, w to, że może jednak jakoś sobie poradzę, że jakoś zagram tę nową, inną, trudną rolę…

Nawet jakieś niewyraźne uśmiechy i coś jakby wyraz błogości od czasu do czasu udawało mi się wypatrzeć na Twojej pomarszczonej, podrapanej twarzyczce.

O matko! Ależ duuuużoooo mi wyszło… No w końcu to rola na całe życie 😛

Podsumowując, bo przecież mój blog jest na całkiem inne tematy 😉 I gdzie ja taki wpis w ogóle zmieszczę? Ech…

W roli mamy – od 5. lat.

Atrakcje okołoporodowe – depresja i to nie jakiś tam „baby blues”, tylko regularna depra na skraju załamania nerwowego, bo mi się odezwały jakieś objawy podobne do załamania nerwowego jakie przechodziłam w pierwszym małżeństwie, kilka lat temu… Więc oprócz wiary w siebie zachwiało się wszystko niebezpiecznie, cała moja, a teraz już nasza egzystencja. I nawet panią psycholog mój obecny mąż skombinował, co by mnie i jego uspokoiła, że… dam/y sobie radę i nie wróci tamten mój stan nieciekawy sprzed paru lat.

No, tutaj pani psycholog nic nie mogła obiecać, wręcz powiedziała, że poród jest traumatycznym przeżyciem i to i owo mógł wywołać, więc żeby uważać.

A co to cholera znaczy?!?

Na co ja mam uważać?

Ja teraz mam dziecko i jestem mamą przede wszystkim, to nic mi się stać nie może. I tak się zawzięłam, że odpukać – się nie stało! Choć z tą depresją długo się zmagałam, więc znów zafundowałam dzieciakowi niezłą jazdę.

Co ze mnie za matka? ZŁA MATKA?! Jestem złą matką – nie raz i nie dwa przemknęło mi to przez głowę.

– No nie! Tak nie możesz myśleć! Przecież radzisz sobie, starasz się, a trochę się tego nazbierało! Kilka matek mogłabyś tym obdzielić. I przecież nie jesteś czystą kartką, która tylko czekała, że jej się dziecko urodzi, ale jesteś w połowie zapisaną kartką i z tym ten Malec musiał się przecież liczyć…

A gucio! Figę z makiem!

On z niczym nie musiał się liczyć, tylko z tym, że będzie bezwarunkowo kochany!

I jest! Był od początku, chociaż tyle huśtawek mu zafundowałaś i w ciąży i po tym, jak się już wygramolił dzielnie na ten świat.

Teraz ma 5 lat i nie wygląda na to, żeby Mu te wszystkie przeżycia jakoś zaszkodziły…, a Ty się tak martwiłaś, choć pozornie próbowałaś jakoś się usprawiedliwiać z tego lęku – przed Nim, przed sobą, przed Jego tatą…

Wyszło – nie wyszło? Na dwoje babka wróżyła!

JESTEŚCIE RAZEM, JESTEŚCIE SZCZĘŚLIWI… PRZETRWALIŚCIE

O rany! To nie miało być takie osobiste…

I jak ja to teraz zamieszczę na moim blogu, który jest całkiem o czym innym???

Nie z takimi problemami się człowiek zmagał 😉

A rola mamy, bycie mamą jest przecież najważniejsze w życiu. Cóż wobec niej znaczy jeden mały wpis nie do końca na temat…?*

*temat przewodni bloga W sercu Gór Złotych, oczywiście 😉